Yesterday was long, hard and hot. (and no wifi or 3G at the campground. We had some very long climbs and steep descends to do in 230km. In the end I arrived with Bert close to our campground. Unfortunately my Gps lost track and Bert's decided that we should cross the river in 2km which I found a bit strange. When at last my GPS found the track again I realized that we were on the wrong side of the river. Going back, we found ourselves pushed towards a cycletrack instead of the main road. There seemed no way to get back to the main road, but finally the height difference seemed small enough to carry our Velos up. I decided we would need some help from the other riders so I strolled through the bushes towards what seemed to be our campground. It wasn't. It was a boat camp.
However, I did manage to find the main road and a sign towards Hells Gate, our campground. After 15 minutes of strolling back through the bushes, I found Bert again and we set off again in the general right direction. It was hard in the complete darkness, but we found it eventually. We were totally beat, 10 AM and still having to make camp.
Today was much easier. Just as hot again, but cruising alongside the Clearwater river we had more wind than in the valleys and we could occasionally drench our overheated bodies in the cool river. After "only" 160 km we arrived at Three Rivers campsite and our soaking clothes were dry already!
A blog about H@rry's experiences with his Mango Sport and ROAMango.
zondag 31 juli 2011
zaterdag 30 juli 2011
vrijdag 29 juli 2011
ROAM 29-7-'11
Just a quick post. We had lots of logistical problems, 20 flats or more because of all the blown car tires on the shoulders of the freeway ( why don't they sweep them once in a while) and two accidents with quite some damage to one velomobile and many scratches on Jims' skin. Bram got away with a good scare but the marks on his velomobile are probably so superficial that they can be polished away.
Both accidents happened on the rumblestrips between shoulder and the lane to wake up sleepy or inattentive cardrivers. Normally we do not have to cross them but on four or five occasions we had to pass a car with a mechanical problem and it even happened at a bridge that the shoulder was simply to narrow (for no obvious reason) to stay on it. This became fatal for Jim. Even though he slowed down on the downhill to negotiate the rumblestrips safely, his rear wheel started to hop so violently on the strips, that it lost contact with the road and moved sideways left and right. This became uncontrollable and Jims' ride tipped completely and then slid sideways until hd came to a stop. Fortunately he was not in the path of cars and he could crawl out. He was then picked up by a SAG vehicle and his wounds were cleaned. I talked with him for a bit and he seemed to be coherent.
Of course we hope that Jim can and will continue tomorrow. His Mango is up to it, there is no real structural damage.
As for me, it was quite hot today 34degrC but Bram gave me the idea to squirt some water on my head now and then. I used two liters for that and drank at least 7 liters of fluids. That is a personal best!
Tomorrow will again be hot and long with more climbing. I think I'm up to it. Now I'd better get some sleep on my hammock.
Both accidents happened on the rumblestrips between shoulder and the lane to wake up sleepy or inattentive cardrivers. Normally we do not have to cross them but on four or five occasions we had to pass a car with a mechanical problem and it even happened at a bridge that the shoulder was simply to narrow (for no obvious reason) to stay on it. This became fatal for Jim. Even though he slowed down on the downhill to negotiate the rumblestrips safely, his rear wheel started to hop so violently on the strips, that it lost contact with the road and moved sideways left and right. This became uncontrollable and Jims' ride tipped completely and then slid sideways until hd came to a stop. Fortunately he was not in the path of cars and he could crawl out. He was then picked up by a SAG vehicle and his wounds were cleaned. I talked with him for a bit and he seemed to be coherent.
Of course we hope that Jim can and will continue tomorrow. His Mango is up to it, there is no real structural damage.
As for me, it was quite hot today 34degrC but Bram gave me the idea to squirt some water on my head now and then. I used two liters for that and drank at least 7 liters of fluids. That is a personal best!
Tomorrow will again be hot and long with more climbing. I think I'm up to it. Now I'd better get some sleep on my hammock.
donderdag 28 juli 2011
ROAM
Photos from ROAM. More will follow in this Album on Picasa. When you like them, follow me. (klik link in Picasa)
woensdag 27 juli 2011
T minus one. ROAM takes off tomorrow!
What a great event. Now already!
At the moment that I joined the list of ROAM riders (I was so eager that I am the second person on the list, right after Josef, our captain, himself) I could not have dreamt that it would become such a fun event. The riders come from Holland, Germany, Denmark, England, North-Amerika, Canada and probably several other countries. They all have their own accents but we all speak one common language, We Love Velomobiles. We love it so much that we put up with a gaziljon questions literally every moment we stop. We often have conversations at traffic lights from people hanging out of their carwindows, pedestrians forgetting to cross the street and cyclists that almost fall of their bike, eventhough they have a foot on the ground, waiting as we are for the light to go green. We are determined to leave no question unanswered though I must admit that when the green light comes quickly, my answers are accordingly shorter.
It probably makes a big difference that we started in Portland, since this really is a very bike-minded city. You can see a lot of people clearly being alternative to such an extent that it becomes normal: this is Portland. Biking is an enormous culture here and that's a great difference with the country I come from. In the Netherlands, cycling is so accepted as a transportation tool that we think nothing of it. It is different in Portland, cyclists are clearly proud of their cycles and this is reflected in their bikeshops and pubs. For me as a Dutchman it is amazing to see that there are special pubs for cyclists. And a LOT of them. We wouldn't dream of calling a pub a bike-pub. Commuters, racers, weekend warriors, bike-messengers and utility cyclist alike come together in the evening in these pubs, put their bikes behind it and enjoy a beer and an extensive meal.
Cycling may be a bit too normal in Holland. But what is too normal? I mean, in Holland elderly people keep cycling and this is exactly what I miss in Portland. People who are a bit timid or not confident that they can join in traffic will soon stop cycling here: you need to be a bit of a warrior. The reason is quite obvious, there are almost no cyclepaths, so cyclists must find their way between the cars. Now I must say that traffic here is VERY friendly. Unfortunately cars are very big and massively overpowered here, so they look very intimidating.
We velomobilists have been finding our way through Portland these days very well. We are kind of used to using the streets, because we can sort of keep up with the flow of traffic. The enormous amount of crossings without clear priority and all the traffic lights were sometimes annoying. We had to do a lot of slowing down and accelerating again on Vancouver street. The Interstate is crowded with cars but was easier to keep going at speed. Of course Myrtle the Turtle (that's an electro-assiste bike BTW) was always there with us to show us around town. Thank you Sylvia, you made our rides a whole lot easier.
Well enough for now, better go to sleep, because tomorrow is the big DAY. Send-off at the Fountain at 12 o' clock Downtown. The start of ROAM. Keep track of us......
At the moment that I joined the list of ROAM riders (I was so eager that I am the second person on the list, right after Josef, our captain, himself) I could not have dreamt that it would become such a fun event. The riders come from Holland, Germany, Denmark, England, North-Amerika, Canada and probably several other countries. They all have their own accents but we all speak one common language, We Love Velomobiles. We love it so much that we put up with a gaziljon questions literally every moment we stop. We often have conversations at traffic lights from people hanging out of their carwindows, pedestrians forgetting to cross the street and cyclists that almost fall of their bike, eventhough they have a foot on the ground, waiting as we are for the light to go green. We are determined to leave no question unanswered though I must admit that when the green light comes quickly, my answers are accordingly shorter.
It probably makes a big difference that we started in Portland, since this really is a very bike-minded city. You can see a lot of people clearly being alternative to such an extent that it becomes normal: this is Portland. Biking is an enormous culture here and that's a great difference with the country I come from. In the Netherlands, cycling is so accepted as a transportation tool that we think nothing of it. It is different in Portland, cyclists are clearly proud of their cycles and this is reflected in their bikeshops and pubs. For me as a Dutchman it is amazing to see that there are special pubs for cyclists. And a LOT of them. We wouldn't dream of calling a pub a bike-pub. Commuters, racers, weekend warriors, bike-messengers and utility cyclist alike come together in the evening in these pubs, put their bikes behind it and enjoy a beer and an extensive meal.
Cycling may be a bit too normal in Holland. But what is too normal? I mean, in Holland elderly people keep cycling and this is exactly what I miss in Portland. People who are a bit timid or not confident that they can join in traffic will soon stop cycling here: you need to be a bit of a warrior. The reason is quite obvious, there are almost no cyclepaths, so cyclists must find their way between the cars. Now I must say that traffic here is VERY friendly. Unfortunately cars are very big and massively overpowered here, so they look very intimidating.
We velomobilists have been finding our way through Portland these days very well. We are kind of used to using the streets, because we can sort of keep up with the flow of traffic. The enormous amount of crossings without clear priority and all the traffic lights were sometimes annoying. We had to do a lot of slowing down and accelerating again on Vancouver street. The Interstate is crowded with cars but was easier to keep going at speed. Of course Myrtle the Turtle (that's an electro-assiste bike BTW) was always there with us to show us around town. Thank you Sylvia, you made our rides a whole lot easier.
Well enough for now, better go to sleep, because tomorrow is the big DAY. Send-off at the Fountain at 12 o' clock Downtown. The start of ROAM. Keep track of us......
zaterdag 16 juli 2011
Met een velomobiel kap in de regen? Ja dat is fijn!
Eigenlijk vind ik dat we van het woord racekap zo langzamerhand maar eens af moeten. Als het ontwerp goed is, kun je met een velomobielkap (veel beter woord toch) namelijk in elk weertype rijden. Ik heb al eerder een video gepost van de 3-uurs wedstrijd van Cycle Vision met de bijbehorende fitnessdata waaruit bleek dat de luchttemperatuur binnenin weliswaar snel oploopt als je stilstaat in de brandende zon, maar zodra je rijwind hebt tijdens het fietsen je met een meer of minder geopend vizier heel goed de binnentemperatuur kunt reguleren. Het kan zelfs koeler zijn dan de buitentemperatuur. Ik behoorde dan ook niet tot degenen die afkoeling zocht in de vijver na de wedstrijd, ik raakte in het geheel niet oververhit. Dat komt niet alleen door de afkoelende luchtstroom, maar ook doordat er alleen indirect licht binnen komt. Het vizier van de SinnerBikes velomobielkap is groot genoeg voor prima zicht naar voren, maar niet zo groot dat veel zonlicht binnen komt en ze zit vrij ver van je af. Dat geeft ook een heerlijk ruimtelijk gevoel. Het is natuurlijk geweldig dat iets waar je al zo lang als team aan werkt (onze kunststofman Roelf komt de meeste eer toe) nog beter blijkt te werken dan je hoopte.
Maar dan. Bij mooi weer is het wel leuk als je een zonne-allergie hebt of als je erg lang in de brandende zon moet fietsen is het ook zeker niet verkeerd, maar je denkt natuurlijk bij een geheel gesloten fiets allereerst aan bescherming tegen minder goed weer. De natuur kwam de laatste tijd geheel tegemoet aan mijn wens van vochtige testomstandigheden. Telkens als ik naar huis fietste na het werk regende het prompt. Het regent bijna nooit, behalve als ik naar huis moet fietsen, leek het wel. Wel dat is natuurlijk zwaar overdreven, zoals de website http://www.hetregentbijnanooit.nl/site/ aantoont, maar het valt wel op dat het 's morgens zelden regent en dat de kans op regen in de loop van de middag groter wordt.
Ik had nog wat moeite om een goede set-up van de camera voor elkaar te krijgen. De chinese sleutelhanger HD camera van 40 dollar lijkt het heel aardig te doen en deze gaf na herplaatsing naar de onderkant van mijn pet een beeld dat vrij aardig overeenkomt met wat ik zelf zie. Ik noem hem dan ook cap-cam. Een filmpje van het forens tripje van vandaag, met alweer stromende regen, staat online op YouTube. De bescherming tegen regen is vrij goed al is niet te voorkomen dat er wat water naar binnen sputtert die meegenomen wordt door de luchtstroom over de body en kap. Ik vermoed dat ik op een langere tocht in de regen wel een motorcol om de nek en schouders wil. Die gebruik ik nu ook al met de schuimkap.
Het voornaamste probleem bij regen is echter het beslaan van het vizier. Ik heb ooit met de mal van Velomobiel.nl mezelf een racekap gemaakt (deze pure racekap was overigens de basis van de SinnerBikes velomobiel kap) en toen ik die eens tijdens LEL wilde gebruiken was ik waarachtig blij dat ik al snel lek reed en terug kon rijden om mijn kap achter te laten en te herstarten met de schuimkap. Ik zag namelijk geen ene malle moer door het compleet beslagen vizier. Ik kon zwabberen wat ik wilde met mijn microfleece doekje, maar het zicht bleef net zo slecht alsof ik in mist met een zicht van 10cm reed. Tja, het vizier was vastgebout en de deflector achter het vizier was onvoldoende om ook maar een klein stukkie vrij van damp te houden.
Waarom doet de SinnerBikes kap het beter? Dat zit 'm in een paar dingen. Ten eerste: het vizier wordt een klein beetje op afstand gehouden van de kap door stukjes schuim. De opstaande rand van de kap direct achter het vizier geleid de luchtstroom over de gehele breedte langs de achterkant van het vizier en daardoor wordt de lucht voortdurend ververst. Bovendien staat het vizier vrij ver af van het gezicht en is de vrije ruimte groot zodat ademlucht niet eens in de buurt komt van het vizier. Dit is ook te zien in het filmpje: ik moet bewust richting vizier ademen om deze te laten beslaan en het lost vrijwel meteen weer op. Bij stilstand is er weinig verversing en moet wanneer het regent meestal het vizier geopend worden om beslaan te voorkomen. Ik heb nu een gaatje gemaakt waar mijn wijsvinger net in past, zodat ik het vizier gemakkelijk op of neer kan bewegen. Het draadje waarmee ik voorheen het vizier dicht trok werkte wel goed, maar kietelde nogal eens mijn vingers en belemmerde soms zelfs het remmen. Dat is niet handig.
De zijruiten hoeven niet afgesloten worden. Nee, echt niet. De luchtstroom is namelijk vooral op het vizier gericht en gaat langs de zij-openingen. De regen wordt meegevoerd door de luchtstroom en gaat dus ook langs de kap. Ik voel alleen bij harde wind van opzij zo af en toe een beetje verfrissende spray.
Het mag dan logischer lijken om ruitjes te maken, maar in de praktijk zullen deze veel sneller beslaan dan het vizier waar immers de volle luchtstroom op staat. Je kunt natuurlijk ruitjes maken die je kunt openen en sluiten zoals het vizier, maar volgens mij is het veel beter om te kunnen zien met zo weinig mogelijk extra handelingen. De ruime openingen maken het mogelijk om net als bij het open rijden opzij en schuin naar achteren te kijken. Een tweede spiegel rechts is wel aan te raden, maar zelf een dode hoek spiegel knutselen is niet nodig. Voor een wedstrijd maak je de openingen natuurlijk dicht voor net dat beetje extra aerodynamische efficientie, maar in het dagelijkse verkeer zijn de openingen geniaal. Via de openingen kun je richting aangeven met de handen. Ik weet wel dat de meeste velomobilisten knipperlichten hebben, maar die luxe is nog niet doorgedrongen tot mijn nogal spartaans uitgevoerde Mango. Overigens heb ik inmiddels wel vaste verlichting. Dit om een interessante lamp van Philips met een brede lichtbundel uit te kunnen testen. Maar dat is weer een ander verhaal.
 |
| de plug van de SinnerBikes velomobielkap |
Maar dan. Bij mooi weer is het wel leuk als je een zonne-allergie hebt of als je erg lang in de brandende zon moet fietsen is het ook zeker niet verkeerd, maar je denkt natuurlijk bij een geheel gesloten fiets allereerst aan bescherming tegen minder goed weer. De natuur kwam de laatste tijd geheel tegemoet aan mijn wens van vochtige testomstandigheden. Telkens als ik naar huis fietste na het werk regende het prompt. Het regent bijna nooit, behalve als ik naar huis moet fietsen, leek het wel. Wel dat is natuurlijk zwaar overdreven, zoals de website http://www.hetregentbijnanooit.nl/site/ aantoont, maar het valt wel op dat het 's morgens zelden regent en dat de kans op regen in de loop van de middag groter wordt.
Ik had nog wat moeite om een goede set-up van de camera voor elkaar te krijgen. De chinese sleutelhanger HD camera van 40 dollar lijkt het heel aardig te doen en deze gaf na herplaatsing naar de onderkant van mijn pet een beeld dat vrij aardig overeenkomt met wat ik zelf zie. Ik noem hem dan ook cap-cam. Een filmpje van het forens tripje van vandaag, met alweer stromende regen, staat online op YouTube. De bescherming tegen regen is vrij goed al is niet te voorkomen dat er wat water naar binnen sputtert die meegenomen wordt door de luchtstroom over de body en kap. Ik vermoed dat ik op een langere tocht in de regen wel een motorcol om de nek en schouders wil. Die gebruik ik nu ook al met de schuimkap.
Het voornaamste probleem bij regen is echter het beslaan van het vizier. Ik heb ooit met de mal van Velomobiel.nl mezelf een racekap gemaakt (deze pure racekap was overigens de basis van de SinnerBikes velomobiel kap) en toen ik die eens tijdens LEL wilde gebruiken was ik waarachtig blij dat ik al snel lek reed en terug kon rijden om mijn kap achter te laten en te herstarten met de schuimkap. Ik zag namelijk geen ene malle moer door het compleet beslagen vizier. Ik kon zwabberen wat ik wilde met mijn microfleece doekje, maar het zicht bleef net zo slecht alsof ik in mist met een zicht van 10cm reed. Tja, het vizier was vastgebout en de deflector achter het vizier was onvoldoende om ook maar een klein stukkie vrij van damp te houden.
 |
| de afwerkrand die aanvankelijk rond de rand zat was toch wat al te fors, nu zit er alleen schuim aan de onderkant van de rand, waardoor de kap superstrak aanligt en net iets onder de body |
Waarom doet de SinnerBikes kap het beter? Dat zit 'm in een paar dingen. Ten eerste: het vizier wordt een klein beetje op afstand gehouden van de kap door stukjes schuim. De opstaande rand van de kap direct achter het vizier geleid de luchtstroom over de gehele breedte langs de achterkant van het vizier en daardoor wordt de lucht voortdurend ververst. Bovendien staat het vizier vrij ver af van het gezicht en is de vrije ruimte groot zodat ademlucht niet eens in de buurt komt van het vizier. Dit is ook te zien in het filmpje: ik moet bewust richting vizier ademen om deze te laten beslaan en het lost vrijwel meteen weer op. Bij stilstand is er weinig verversing en moet wanneer het regent meestal het vizier geopend worden om beslaan te voorkomen. Ik heb nu een gaatje gemaakt waar mijn wijsvinger net in past, zodat ik het vizier gemakkelijk op of neer kan bewegen. Het draadje waarmee ik voorheen het vizier dicht trok werkte wel goed, maar kietelde nogal eens mijn vingers en belemmerde soms zelfs het remmen. Dat is niet handig.
De zijruiten hoeven niet afgesloten worden. Nee, echt niet. De luchtstroom is namelijk vooral op het vizier gericht en gaat langs de zij-openingen. De regen wordt meegevoerd door de luchtstroom en gaat dus ook langs de kap. Ik voel alleen bij harde wind van opzij zo af en toe een beetje verfrissende spray.
Het mag dan logischer lijken om ruitjes te maken, maar in de praktijk zullen deze veel sneller beslaan dan het vizier waar immers de volle luchtstroom op staat. Je kunt natuurlijk ruitjes maken die je kunt openen en sluiten zoals het vizier, maar volgens mij is het veel beter om te kunnen zien met zo weinig mogelijk extra handelingen. De ruime openingen maken het mogelijk om net als bij het open rijden opzij en schuin naar achteren te kijken. Een tweede spiegel rechts is wel aan te raden, maar zelf een dode hoek spiegel knutselen is niet nodig. Voor een wedstrijd maak je de openingen natuurlijk dicht voor net dat beetje extra aerodynamische efficientie, maar in het dagelijkse verkeer zijn de openingen geniaal. Via de openingen kun je richting aangeven met de handen. Ik weet wel dat de meeste velomobilisten knipperlichten hebben, maar die luxe is nog niet doorgedrongen tot mijn nogal spartaans uitgevoerde Mango. Overigens heb ik inmiddels wel vaste verlichting. Dit om een interessante lamp van Philips met een brede lichtbundel uit te kunnen testen. Maar dat is weer een ander verhaal.
 |
| de bediening: een gaatje voor de wijsvinger in het vizier |
Abonneren op:
Posts (Atom)